Flores: priesters helpen bij vaccinatie van honden

Er bleek een meer geïntegreerde benadering nodig om het hart van de gemeenschappen te bereiken: via de kerk. Er werd een workshop georganiseerd voor bijna zeventig priesters van heel Flores. Ze leerden hoe ze dorpelingen konden overtuigen om hun honden te laten vaccineren via gesprekken, onderhandelingen en met hulp van eenvoudige middelen (zoals posters). Aan het eind van de cursus was er een prijs voor de beste preek over vaccinatie van honden. In plaats van één, werden er zeven bekroond als uitstekend.

Priester Egidius Pareira, deelnemer aan de workshop, vertelt: “Honden worden hier ingezet om wilde dieren van de boerderijen weg te houden en om huizen te beschermen. Maar de honden zijn hier ook deel van de familie - ze krijgen speciaal voor hen bereid eten en niet alleen restjes en afval, zoals elders vaak gebeurt. Het eten wordt met liefde gegeven en de honden worden geaaid en geknuffeld. Sommige mensen geloven dat als ze hun eigen speeksel in de voeding van de hond doen het dier trouwer wordt. Dat is gebruikelijk geworden. Ik weet niet of het waar is, maar deze honden lijken echt beter te reageren op degene die dit doet.”

“We hebben veel geleerd toen we getraind werden om te werken als begeleiders van het vaccinatieprogramma. De gemeenschappen bleken al heel veel over hondsdolheid te weten, maar dat betekende niet dat ze vaccinaties begrepen of wisten hoe ze om moesten gaan met een beet van een besmette hond. Zo wisten ze niet dat je de beet direct met zeep moet wassen en deze vervolgens voor minimaal 15 minuten onder stromend moet houden. Dat hebben we ze bijgebracht.”

Lastig gebied

De steile heuvels en diepe valleien van het Indonesische eiland Flores zijn een uniek kenmerk van de regio en, hoewel mooi, betekenen ze ook dat het moeilijk is om afgelegen steden en dorpen te bereiken. Dit is één van de redenen dat het eiland werd uitgekozen om het succes te testen van het vaccinatieprogramma. Als het programma in zo’n lastig gebied effectief zou blijken, zou het gemakkelijk zijn om het uit te rollen in andere delen van het land.

Het dorpje Ndetu Ndora heeft een bevolking van ongeveer 1000 mensen met een kerk en twee kleine huiswinkels. De meerderheid van de mensen bestaat uit boeren. Deze verdienen omgerekend zo’n 10 dollar per week. Hun huizen zijn gelijkvloers en gemaakt van massief beton met, inmiddels vervaagde, felle kleuren of met traditionele muren van gevlochten bamboe. 

Niet bang

Veronica Wonga, inwoonster van Ndetu Ndora, zegt: “Mijn honden kunnen erg ondeugend zijn, maar dat vind ik niet erg. Als ik naar het veld ga ben ik niet bang, omdat mijn honden bij me zijn. Verder bewaken ze mijn huis en waarschuwen ze als er ‘s nachts geesten zijn; ze gaan dan blaffen en jagen de geesten weg. Dat is de reden waarom ik me veilig voel, maar ik ben wel bang voor hondsdolheid. Een paar dagen geleden nog was er een hond die werd geslagen, omdat hij een andere hond beet. Ze achtervolgden hem en sloegen hem dood. We zijn bang dat honden hondsdol zijn als ze bijten. Als alle honden worden gevaccineerd, dan hoeven de mensen niet meer bang zijn voor hondsdolheid.”

Yohanes en zijn vrouw Maria hebben hun twee honden, de reu Jarum en de teef Anggrek, en hun twee puppies meegenomen om ze allemaal te laten vaccineren. Ze zijn een fraaie familie en de honden zien er gelukkig uit, de pups zijn goed gevoed en erg beweeglijk. De honden zijn belangrijk voor Yohanes en Maria en ze willen ze daarom gezond houden. Het echtpaar denkt dat het programma, wat de overheid met onze hulp heeft geïmplementeerd, heel goed is. Ze hopen dat de wijze waarop in het verleden met hondsdolheid werd omgegaan nooit meer terugkomt. Toen werden honden afgemaakt in plaats van gevaccineerd. Ze vertellen ons hoe geschokt ze waren toen de regering hun vorige honden vermoordde, terwijl ze hun honden goed verzorgden. Het beleid had een zeer slechte invloed op de hele gemeenschap, omdat ze niet alleen de bescherming van hun boerderijen en hun huizen verloren, maar ook hun vrienden.