Dag 1: In het land van de haas en de galgo

Veel Spaanse windhonden zijn na het jachtseizoen overbodig geworden. Nu is de tijd dat ze massaal worden gedumpt. Of erger. Wij gingen erheen om het probleem in kaart te brengen. Een verslag van dag 1.

Tussen voldoening en wanhoop

De ochtendmist trekt op als we Madrid achter ons laten en via modderige binnenwegen de heuvels inrijden. Dit is het gebied van de jacht. En, verborgen tussen de olijfboomgaarden, bevindt zich ACUNR, de afkorting van Animales con un nuevo rumbo (ACUNR) dat ‘dieren met een nieuwe koers’ betekent. Het is een toepasselijk naam, zeker voor de galgo’s die er worden opgevangen.

Het is een opvang met weinig middelen. Een eenvoudig hekwerk omheind oude caravans, eenvoudige hokken en krakkemikkige schuurtjes. Er is welgeteld één betaalde kracht, verder draait alles op vrijwilligers: het verzorgen van de honden, het schoonmaken van de verblijven, het opsporen en vangen van zwervende galgo’s, het werven van fondsen via honderd en één manieren en, waar het uiteindelijk om draait, het vinden van goede adoptieadressen. Bovendien moet de locatie dag en nacht worden bewaakt, want de jagers die op het land rondom wonen, zijn de opvang niet welgezind. Diefstal, vandalisme en intimidatie zijn hier reële gevaren die continu dreigen.

Eva werkt hier al vijf jaar als vrijwilliger. Het contact met de dieren geeft voldoening, zeker als ze in een liefdevol gezin worden geplaatst. Maar tegelijk drijft de situatie haar ook tot wanhoop. ‘Vaak heb ik het gevoel’, vertelt ze in gebroken Engels, ‘dat voor elke vijf galgo’s die we helpen, er vijftig terugkomen die hulp nodig hebben.’ Ook op sociaal vlak vergt het een tol. Dag en nacht moet ze klaar kunnen staan, iets waar haar vrienden lang niet altijd begrip voor hebben. Maar ze blijft strijdbaar. De honden geven haar energie. En ze is blij met onze komst. ‘Honden opvangen is noodzakelijk, maar geen oplossing. We hebben betere wetten nodig en betere handhaving.’ Die zullen er alleen komen als er genoeg druk op de Spaanse overheid komt. Als we afscheid van Eva nemen, is dát haar boodschap aan de Nederlandse bevolking: ‘Help mee de druk op te voeren; teken de petitie!’

Haky met de bloedende oren

Haky is één van de vijftig galgo’s die ACUNR op dit moment opvangt. Hij is een prachtig, sierlijk en zachtmoedig dier – zoals de meeste galgo’s. Net als veel van zijn soortgenoten hier heeft hij wonden aan haar oren. Een veelvoorkomende kwaal door de slechte huisvesting die de jagers hun galgo’s vaak geven: tochtige schuren met betonnen vloeren. Gedurende de koude winternachten lopen de uiteinden van het hondenlichaam - de oren, de staartpunt - grote kans te bevriezen. Met wonden die slecht genezen tot gevolg.

Wat betekent het dat het jachtseizoen nu min of meer is afgelopen? We vragen het aan Laura, een andere vrijwilliger. Ze is vol verontwaardiging: ‘Ik ben vanochtend al zeven keer gebeld door jagers die hun galgo bij ons willen afgeven. En gaan we er niet op in, dan dreigen ze de honden dood te maken. Wat kunnen we dan anders dan de honden op te nemen?’ Ze voorspelt dat de toestroom van galgo’s de komende dagen alleen maar groter wordt. Ook Laura is ervan overtuigd dat de echte oplossing alleen door de Spaanse politiek kan worden bewerkstelligd: een verbod op de jacht met galgo’s en het handhaven van wetgeving ter bescherming van dieren.

Hotel of gevangenis

’s Middags bezoeken we nog een andere opvangplek. Een van de honderden in Spanje. Ook hier: betrokken vrijwilligers die zich ontfermen over honden die door jagers aan hun lot zijn overgelaten. Maar vlak daarbij ook een andere plek: ‘Hondenhotel’ heet het eufemistisch. In werkelijkheid heeft het meer weg van een hondengevangenis. Feitelijk is het een hondenopslag. Hier ‘bewaren’ jagers hun dieren. In het weekend, als ze gaan jagen, halen ze hier hun honden op. Na de jacht worden ze hier weer geparkeerd. De rest van de week zitten ze opgesloten in nauwe, kale hokken. Soms zit er zelfs maanden tussen voordat hun eigenaar ze weer even bevrijdt voor een aantal uur ‘gebruik voor de jacht’ om hen daarna weer achter slot en grendel te stoppen, voor wie weet hoe lang. Je kunt het met recht een hondenleven noemen. En het is tekenend voor de relatie die de jagers met hun jachthond hebben. Ze zien de hond als middel, niet als individu dat ertoe doet.   

Zal dit ooit veranderen? Ja, dat moet! En ook in Spanje is het verzet groeiende. Morgen ontmoeten we een van de allereerste voorvechters van de galgo. Maar verandering gaat niet vanzelf. Ieders hulp is daarbij welkom, want veel hulp is nodig.      

>> Teken en deel de petitie ‘Red de Spaanse windhond’

>> Lees het verslag van dag 2 in Spanje

Honden opvangen is noodzakelijk, maar geen oplossing. We hebben betere wetten nodig en betere handhaving