Dag 2: Opvang of executie
Nieuws
Het seizoen van de Spaanse plezierjacht op hazen loopt ten einde. Goed nieuws voor de hazen die de dans zijn ontsprongen - eindelijk krijgen zij wat rust. Slecht nieuws voor de Spaanse windhonden, de galgo’s, die bij de jacht gebruikt worden. Veel van hen zijn overbodig geworden.
Nu is de tijd dat ze worden gedumpt. Of erger. World Animal Protection ging poolshoogte nemen in het land van de haas en de galgo. Verslag van dag 2:
Een akelige vondst
Het is het eind van de middag als we een akelige vondst doen. Op een braakliggend terrein dat vol ligt met puin, komen we botten tegen. Ze zijn verspreid rond een hoop mest en als we gaan graven komen we een schedel tegen. Onmiskenbaar van een galgo. En te oordelen naar de gave snijtanden gaat het om een dier dat één, hooguit anderhalf jaar oud is geworden. Als we verder graven, vinden we, naast ribben, ruggenwervels en schouderbladen, nog een hondenschedel. Er zitten nog maden op, een aanwijzing dat de schedel er nog niet lang ligt. Plukjes haar bevestigen dat het om een recente dumpplaats gaat. Doorgravend, vinden we de onderkaak van een derde hond.
Wat deze vondst nog erger maakt, is dat op vijf meter afstand een loods staat waar klagelijke hondengeluiden uitkomen. De loods is hermetisch afgesloten. Als we proberen binnen te kijken, komt al snel de eigenaar aanzetten. Nee, hij weet niet niets van de hondenbeenderen. En de twee honden in de loods hebben het prima. Het is moeilijk hem te geloven. Zeker omdat zo’n dertig meter verderop een vervallen stenen schuurtje staat waarbinnen een strop hangt. De botten op de vloer vertellen het macabere verhaal daarvan. Dit is een plek waar galgo’s worden opgehangen, een executieplaats. Dit is het lot van duizenden honden aan het eind van het jachtseizoen. Wordt het ook het einde van de twee honden in de loods? Het valt niet uit te sluiten.
Dappere Debbie
We zijn hier met Debbie. Ze is sinds september vrijwilligster bij Scooby, een van de grootste galgo-opvangplekken in Spanje. De ironie wil, deze opvangplek ligt hemelsbreed nog geen halve kilometer van dit hondengalgenveld. Geen wonder dat het Debbie aangrijpt. Sowieso is het werk dat je niet in de koude kleren gaat zitten. Ze komt hier al tien jaar, maar eerder, als tijdelijke vrijwilligster, hield ze zich alleen bezig met het schoonmaken van de verblijven en het voeren van de dieren. Nu is ze ook verantwoordelijk voor het ophalen en vangen van de honden. ‘Dan krijg ik een melding dat de politie een hond op de snelweg heeft gevangen en rij ik erheen om die op te halen. Maar op de terugweg zie ik nog een hond op de snelweg. Auto’s rijden er luid toeterend voorbij maar stoppen niet om te helpen. Gevolg is dat het dier nog verder in paniek raakt. Of dan zie ik een galgo tussen twee snelwegen in. En als ik er dan bijkom, blijkt hij al te zijn overleden. Aangereden en naast de weg gestorven zonder dat iemand een vinger heeft uitgestoken.’
De reden dat Debbie – en een andere vrijwilligster, Melissa uit Engeland - vaak op pad worden gestuurd om de honden op te halen, heeft ermee te maken dat galgo’s veelal minder bang zijn voor vrouwen dan voor mannen. ‘De jagers zijn bijna allemaal mannen,’ vertelt Debbie, ‘en daar hebben de honden slechte ervaringen mee. Ik denk dat ze daarom makkelijker vertrouwen geven aan vrouwen.’
Ondanks dat het werk van tijd tot tijd best zwaar is, gaat ze door. ‘Ik wil hier een jaar volmaken. Hopelijk lukt dat ook financieel, want ik heb wel een huis in Nederland dat ik moet blijven betalen.’ Hier woont ze in een caravan op het terrein van de opvang. Ze heeft haar baan in Nederland ervoor opgezegd.
Zuki loopt op haar voorpoten
Debbie laat ons ook kennismaken met Zuki, een jonge galgo die door zijn eigenaar is achtergelaten omdat het dier een bacteriële infectie aan zijn achterpoten had. Het maakte hem ongeschikt voor de jacht – en waarom zou een jager zich dan nog om het dier bekommeren? Bij Scooby krijgt Zuki de benodigde medische verzorging. Maar helaas kon dit niet voorkomen dat het dier alle tenen van zijn achterpoten heeft verloren en de wonden nog niet helemaal geheeld zijn. Ze loopt nu op haar voorpoten, wat knap is en een bijzonder gezicht, maar goed voor haar rug is het niet. Ondanks de zorgen die Zuki geeft, heeft ze de harten van alle vrijwilligers gestolen. Ze is speels, vrolijk, levenslustig en een beetje ondeugend soms. Alleen de aanwezigheid van vreemde mensen met een camera maakt haar wat verlegen.
'Verbied de jacht'
Ons belangrijkste doel om de opvang te bezoeken was om met Fermín, de oprichter van Scooby te spreken. Hij is de founding father van het opvangen van galgo’s en het zoeken naar adoptieadressen. Een kwart eeuw geleden is hij ermee begonnen. Nu is Scooby uitgegroeid tot een opvang met meerdere vestigingen en geldt als een van de grootste galgo-opvangplekken van Spanje. Op dit moment telt de plek zo’n driehonderd galgo’s. Binnen een paar weken zal het aantal zijn gegroeid tot zeshonderd. Ook als we er zijn, gaat enkele malen de bel van mensen die hier hun hond achterlaten. In totaal heeft Fermín met zijn opvang het afgelopen jaar voor dertienhonderd galgo’s een adoptiegezin gevonden. De meeste in het buitenland, van de Verenigde Staten tot Australië. Maar het merendeel van de dieren ging naar Nederland.
Wordt het minder? ‘Nee’, zegt Fermín. ‘Het aantal neemt niet af – en dit is nog maar het topje van de ijsberg.’ Wel ziet hij minder opgehangen honden dan vijfentwintig jaar geleden, maar dat komt volgens hem niet door groeiende dierenliefde: ‘De jagers zijn bang voor slechte publiciteit.’ Maar hoe kan deze jaarlijkse toestroom aan galgo’s worden ingedamd? Fermín is heel stellig: het kan alleen door politiek ingrijpen. ‘Wetten moeten worden gehandhaafd. Honden moeten verplicht worden geregistreerd. Hoe kan het dat we in Spanje elke koe registreren, maar dat we dat bij honden niet doen? Maar het belangrijkste deel van de oplossing ligt bij de jacht zelf, die moet worden verboden.’
Hoe kan het dat we in Spanje elke koe registreren, maar dat we dat bij honden niet doen? Maar het belangrijkste deel van de oplossing ligt bij de jacht zelf, die moet worden verboden.