‘Ik kreeg een biggetje in mijn armen, maar voelde alleen maar verdriet’

‘Ik weet nog goed dat ik binnenkwam, en ik meteen een verschrikkelijke ammoniakgeur rook. Die brandde in mijn neus, ogen en keel. En toen kwam het besef dat de geur werd veroorzaakt door de honderden moedervarkens, die vastzaten in kleine kooien vlak voor me. Ze hadden zó weinig ruimte dat ze hun behoefte deden op dezelfde plek als waar ze aten.’

Emi begon close-upfoto’s te maken. Ze herinnert zich dat ze op dat moment de stress in de ogen van de moedervarkens zag. ‘Er zat geen leven in hun ogen – het was alsof ze al niet meer op deze wereld waren. Ik vroeg onze vee-expert waarom ze zo keken, en haar antwoord vergeet ik nooit. Ze zei: “Dit staat bekend als aangeleerde hopeloosheid.” De varkens hadden geleerd om geen hoop te hebben voor de toekomst, omdat ze weten dat er toch geen uitweg is.’

Stereotypisch gedrag

Tijdens dit bezoek zag Emi voor het eerst ‘stereotypisch’ gedrag bij varkens. Dit is steeds terugkerend gedrag, dat veel voorkomt bij dieren in gevangenschap die stress ervaren door de onnatuurlijke leefomstandigheden. ‘De varkens die er niet levenloos uitzagen, kauwden continu op de tralies van hun kooien. Het schuim droop gewoon uit hun monden. Ik begreep dat ze dit doen omdat hun hersenen smeken om enige activiteit: doe iets, zodat je hersenen niet sterven. Dat brak m’n hart.’

Door de confrontatie met het leed van de moedervarkens, realiseerde Emi zich juist hoe belangrijk haar werk is voor bewustwording over de vee-industrie. ‘Veel mensen hebben een onrealistisch beeld van veehouderijen. Ze denken aan schattige, rode schuurtjes, groen gras, witte hekjes en blije dieren. De schok is enorm als je echt een veestal binnenloopt en je alleen maar dierenleed ziet.’

Pasgeboren biggetjes

Tijdens haar bezoek zag Emi ook biggetjes geboren worden. Normaal zoiets moois, maar hier was dat een vreselijke ervaring. ‘De moedervarkens zaten vast in hun kooien en moesten bevallen zonder enige beweegruimte. Direct na de geboorte werden de kleine biggetjes gescheiden van hun moeder door nog meer tralies. Ze konden alleen bij haar komen om te drinken, terwijl de moeder niet bij haar biggetjes kon. Ik kreeg een pasgeboren biggetje om vast te houden, zo’n prachtig klein diertje. Dat zou normaal gesproken een geweldige ervaring zijn, maar ik voelde alleen maar verdriet. Ik wist dat deze biggen een vreselijk leven zouden hebben. Ik wist ook dat, onder normale omstandigheden, de moeder me nooit in de buurt zou laten komen.’

De dag erna fotografeerde Emi iets dat nog hartverscheurender was. ‘De biggetjes werden gecastreerd, hun staarten en tanden werden geknipt – allemaal zonder verdoving. Het gegil en de pijn waren misselijkmakend.’ Emi legt uit dat de meeste medewerkers die ze bij de veehouderij sprak, niet blij zijn met hun werk. ‘Ze zeggen dat ze dit werk niet willen doen, maar ze hebben geen keus. Ze zien geen andere werkmogelijkheden in de regio en moeten toch hun brood verdienen.’

In haar tijd bij World Animal Protection heeft Emi al bij vijftien intensieve varkenshouderijen gefotografeerd. Het wordt nooit makkelijker, maar ze weet nu wel wat ze kan verwachten. Haar bezoeken aan meer diervriendelijkere varkenshouderijen brengen haar wél plezier. En geven hoop: het kan anders, het kan beter.

‘Het is prachtig om een moedervarken samen te zien met haar biggetjes! Hoe ze hun relaties vormen, hiërarchie bepalen en met elkaar communiceren. Ik heb moeders gezien die hun jongen roepen om te drinken, en ze maakten andere geluiden als de biggetjes ondeugend waren. Één boze knor was genoeg!’

Een wereld van verschil

Emi zegt dat de sfeer op diervriendelijke veehouderijen ook heel anders is voor medewerkers. ‘De mensen hier begrijpen de dieren, hun natuurlijke gedrag, en leren hun persoonlijkheden kennen. Ik zag bijvoorbeeld op een boerderij dat een medewerker een moedervarken tijdens haar bevalling borstelde om haar te helpen ontspannen en te troosten.’

Emi blijft doorgaan met het vastleggen van dieren in de vee-industrie – hun bewustzijn, hun persoonlijkheid, hun gevoelens. Na tien jaar bij World Animal Protection is ze nog steeds net zo toegewijd. ‘Het is altijd verdrietig om deze plekken te bezoeken. We willen ze het liefst allemaal redden, maar helaas is dat niet mogelijk. Ik moet mezelf blijven herinneren aan het grote plaatje en de bewustwording die deze verhalen met zich meebrengen. Ik ben vastberaden om mensen te laten inzien waarom de vee-industrie tot een einde moet komen. Om te laten zien wat het écht inhoudt, zodat mensen in actie komen. In de vee-industrie zie je geen schattige rode schuurtjes, witte hekken en groen gras en blije dieren. Alleen maar dierenleed en aangeleerde hulpeloosheid.’

Wil jij varkens helpen en diervriendelijk boodschappen doen? 

Lees hier onze tips!